Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Białogradzie

UZASADNIENIE

Powód W. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, złożył w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko D. W., domagając się zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 300,00 zł z odsetkami umownymi w wysokości 14% rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 23 maja 2018 roku do dnia zapłaty, jak również kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1,5 wysokości stawki ustawowej. W uzasadnieniu wskazano, że K. (...) jest serwisem społecznościowym, którego działalność polega na kojarzeniu ze sobą osób fizycznych chcących udzielić sobie nawzajem pożyczek. Pozwany miał uzyskać pożyczkę w kwocie 300,00 zł, na okres 30 miesięcy, w dniu 11 września 2017 roku, od wierzyciela (inwestora) T. N.. Prowizja inwestora wynosiła 75,00 zł. Całkowita kwota do spłaty wynosiła zatem 375,00 zł, a pozwany poprzez serwis spłacił kwotę 75,00 zł – do zapłaty pozostała jedynie kwota 300,00 zł. W dniu 11 czerwca 2018 roku wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność na rzecz powoda. Powód wystosował e-mailem wezwanie do zapłaty, w odpowiedzi pozwany zobowiązał się do zapłaty należności w terminie do dnia 16 czerwca 2018 roku, ale nie wykonał tego zobowiązania.

Postanowieniem z dnia 16 października 2018 roku (k. 5) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie pod sygn. VI Nc-e (...) stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty skierował sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Białogardzie.

Pismem z dnia 2 stycznia 2019 roku (k. 44) pełnomocnik powoda został wezwany do wykazania podstawy żądania odsetek umownych w stałej stopie procentowej oraz odsetek umownych od dnia 23 maja 2018 roku, jak również przedłożenia dowodu wypłaty kwoty 300,00 zł, w terminie tygodniowym, pod rygorem stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty. W piśmie z dnia 10 stycznia 2019 roku (k. 46 i nast.) pełnomocnik powoda wskazał, że żądanie dotyczy kwoty 300,00 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14% w skali roku, ale nie więcej niż wysokość dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 23 maja 2018 roku do dnia zapłaty. Podano, że zgodnie z §1 pkt. 1 umowy przelewu wierzytelności wierzytelność z tytułu umowy pożyczki stała się wymagalna w dniu 22 maja 2018 roku, stąd strona powodowa żąda odsetek od dnia następnego po dniu, w którym roszczenie stało się wymagalne, tj. od dnia 23 maja 2018 roku. Co do żądania przedłożenia dowodu wypłaty kwoty 300,00 zł wskazano, że potwierdzenie przelania na rachunek bankowy pozwanego kwoty pożyczki stanowi dowód w postaci pisemnego potwierdzenia z dnia 11 czerwca 2018 roku. Potwierdzenie zostało wystawione przez spółkę (...) S.A. w S., a więc podmiot, który dokonywał wypłaty na rzecz pozwanego pożyczonej przez niego kwoty. Jedynie zatem ta spółka jest wyłącznie właściwa do potwierdzenia wypłacenia pozwanego pożyczonej przez niego kwoty.

W sprawie wyznaczono termin rozprawy na dzień 9 kwietnia 2019 roku. Pozwany D. W. pomimo prawidłowego zawiadomienia go o terminie rozprawy nie stawił się na wyznaczony termin, nie złożył żadnych wyjaśnień ani też nie żądał przeprowadzenia rozprawy w jego nieobecności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2017 roku T. N. („inwestor”) oraz D. W. („pożyczkobiorca”) mieli zawrzeć umowę, na mocy której inwestor udzielił pożyczkobiorcy na warunkach określonych w umowie - pożyczki na kwotę 300,00 zł, na okres od 11 września 2017 roku do 11 marca 2020 roku. Kapitał pożyczki miał wraz z wynagrodzeniem inwestora być spłacony w 30 ratach, z zastrzeżeniem, że w pierwszej kolejności spłaty rat zaliczone zostaną na poczet kapitału pożyczki, a następnie na wynagrodzenie inwestora. Na ratę pożyczki mógł się składać sam kapitał pożyczki, kapitał pożyczki i wynagrodzenie inwestora lub samo wynagrodzenie inwestora. Sposób spłaty określał harmonogram, w którym wskazano na 30 rat pożyczki, przy czym pierwsze 24 raty (płatne w terminach 11 października 2017 roku – 11 września 2019 roku) były to raty po 12,50 zł tytułem kapitału, a sześć ostatnich rat (z terminami płatności 11 października 2019 roku – 11 marca 2020 roku) w wysokości 12,50 zł każda z nich miało obejmować odsetki. W §2 umowy wskazano, że z zastrzeżeniem ust. 3 poniżej pożyczkobiorca uiści na rzecz inwestora wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki w wysokości 25% liczonych od kwoty udzielonej pożyczki. W ust. 3 wskazano, że spłata rat pożyczki dokonywana jest na konto rozliczeniowe systemu rozliczeń pieniężnych K. (...)zgodnie z zasadami funkcjonowania K. (...) określonymi w regulaminie K. (...), w szczególności pożyczkobiorca będzie mógł dokonać odrębnych wpłat z tytułu monitów, rat pożyczki oraz odsetek karnych przy użyciu funkcjonalności dostępnych w K. (...). Szczegółowe zasady dokonywania odrębnych wpłat określał 3 ust. 6 umowy. W §4 umowy wskazano, że od niespłaconego w terminie kapitału pożyczki określonego w danej racie pożyczki, inwestor nalicza odsetki karne (odsetki za opóźnienie) w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (w stosunku rocznym) obowiązujących na dzień przeterminowania raty (na dzień zawarcia umowy wynosiły 14% w skali roku). W §5 wskazano, że w wypadku zaprzestania spłaty zobowiązań wynikających z umowy, co rozumiane jest jako opóźnienie z zapłatą co najmniej 2 rat spłaty pożyczki, w sytuacji gdy pożyczkobiorcy pozostało do spłaty więcej niż dwie raty pożyczki, inwestor zastrzegł sobie prawo do postawienia pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności, w terminie określonym w wezwaniu przekazanym przez Inwestora przez operatora serwisu K. (...) z wykorzystaniem K. (...).

W §8 umowy wskazano, że dniem zawarcia umowy jest dzień przelania środków na konto pożyczkobiorcy. Dokument złożony do akt sprawy stanowił elektronicznie wygenerowany przez K. (...) zapis uzgodnień odnośnie treści umowy pożyczki na skutek przyjęcia przez pożyczkobiorcę warunków oferty złożonej przez inwestora. Zmiany umowy wymagały formy dokumentowej, z wykorzystaniem narzędzi dostępnych w K. (...).

dowód : formularz umowy – k. 19-22

W dniu 11 czerwca 2018 roku miała zostać zawarta umowa przelewu wierzytelności pomiędzy T. N. i W. S., na mocy którego T. N. oświadczył jako cedent, że przysługuje mu w stosunku do D. W. wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 11 września 2017 roku za pośrednictwem serwisu K. (...), która weszła w stan natychmiastowej wymagalności w dniu 22 maja 2018 roku. Na wartość wierzytelności miały się składać: wierzytelność główna w kwocie 225,00 zł; wynagrodzenie cedenta z tytułu udzielonej pożyczki w kwocie 75,00 zł; liczone łącznie od należności głównej oraz wynagrodzenia odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (w stosunku rocznym) obowiązujących na dzień przeterminowania raty lub rat pożyczki (kwota odsetek na dzień zawarcia umowy wyniosła 2,44 zł).

Cedent miał oświadczyć, że wierzytelność jest w całości wymagalna, bezsporna, wolna od obciążeń i wad prawnych, może być dochodzona od dłużnika w pełnej kwocie oraz nadaje się do zbycia. W §3 umowy wskazano, że niniejsza umowa została zawarta w elektronicznie wygenerowanej formie dokumentowej, na której treść zgodę wyraziły obie strony. Przelew wierzytelności następował z chwilą zawarcia umowy.

dowód : formularz umowy – k. 23-25

Do akt złożono formularz (niepodpisany, pomimo rubryki „podpis osoby upoważnionej do wystawienia niniejszego potwierdzenia”) „pisemnego potwierdzenia” z dnia 11 czerwca 2018 roku, w którym wskazano, że w dniu 11 czerwca 2018 roku za pośrednictwem firmy (...) S.A. z siedzibą w S., operatora serwisu K. (...), została zawarta umowa cesji między inwestorem (cedentem) T. N. a W. S.. Przedmiotem umowy cesji były wierzytelności przypadające inwestorowi (cedentowi) z tytułu umowy pożyczki, którą zawarł on w dniu 11 września 2017 roku z D. W., za pośrednictwem serwisu K. (...). Wskazano, że (...) S.A. z siedzibą w S., operator serwisu K. (...) potwierdza, że umowa pożyczki, o której mowa w niniejszym punkcie, została zawarta za pośrednictwem serwisu K. (...) w dniu 2017-09-11 i wykonana poprzez przekazanie przez firmę (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty pożyczki na konto bankowe Pożyczkobiorcy o numerze (...)”.

dowód : formularz – k. 26-27

W „Regulaminie Korzystania z serwisu K. (...)” wskazano, że operatorem usługi K. (...) jest (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S.. Z serwisu mogą korzystać osoby fizyczne zarówno prowadzące, jak i nieprowadzące działalności gospodarczej lub zawodowej, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Wskazano, że serwis oferuje m.in. przyjmowanie należności pieniężnych od użytkowników w celu przekazania odbiorcom.

dowód : regulamin – k. 28-33, 36-39

W dniu 11 czerwca 2018 roku D. W. został wezwany drogą e-mailową przez W. S. do uiszczenia kwoty 300,00 zł w terminie do dnia 18 czerwca 2018 roku, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Miał udzielić odpowiedzi, że rata zostanie wpłacona do 16 czerwca 2018 roku.

dowód : wezwanie – k. 40, wiadomość – k. 41

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie, odnosząc się do kwestii procesowych, Sąd wskazuje co następuje:

W przedmiotowej sprawie wyznaczono termin rozprawy na dzień 9 kwietnia 2019 roku i o terminie został prawidłowo zawiadomiony pozwany D. W.. Pomimo prawidłowego zawiadomienia go o terminie rozprawy nie złożył żadnych wyjaśnień w sprawie, nie złożył skutecznie odpowiedzi na pozew, ani też nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej obecności czy nieobecności. Wobec powyższego zachodziły warunki ustawowe do wydania wyroku zaocznego w trybie art. 339 §1 kpc i nast. Zauważyć jednak należy, że wyrok zaoczny nie jest zawsze wyrokiem uwzględniającym roszczenie powoda w całości – jak wskazuje art. 339 §2 kpc przy spełnieniu warunków z art. 339 §1 kpc do wydania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. informacje o jednostce

Sąd uznał powództwo za bezzasadne, albowiem okoliczności wskazane przez powoda w odniesieniu do żądania budzą wątpliwości. Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. przedłożonej przez powoda dokumentacji, co do której Sąd uznał, że przedstawia ona okoliczności nie pozwalające na zasądzenie dochodzonego roszczenia.

Jak wynika z materiału sprawy, pozwany D. W. miał zawrzeć z T. N. umowę o pożyczkę za pośrednictwem serwisu internetowego K. (...). Jak wskazuje art. 720 §1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, w myśl § 2 umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. Ponieważ mamy do czynienia z pożyczką na kwotę 300,00 zł, nie była wymagana forma dokumentowa (definiowana w art. 77 ^{( 2)} i 77 ^{( 3)} kc) – taka pożyczka mogła być zawarta w dowolnej formie: ustnej, pisemnej, szczególnej, a nawet przez czynności konkludentne. Jeżeli jednak strona przedkłada jako dowód wydruk jak na k. 19 i nast. , w którym wskazuje się, że „niniejszy dokument stanowi elektronicznie wygenerowany przez K. (...) zapis uzgodnień odnośnie treści Umowy pożyczki zawartej na skutek przyjęcia przez Pożyczkobiorcę warunków oferty złożonej przez Inwestora”, a „zmiany Umowy wymagają zachowania formy dokumentowej z wykorzystaniem narzędzi dostępnych w K. (...)”, to jednak należy uznać, że umowa miała być zawarta jednak w formie dokumentowej. Nie wykazano jednak zdaniem Sądu w żaden sposób, że to pozwany D. W. złożył oświadczenia zawarte w umowie jak na k. 19-22. Dodatkowo, zgodnie z §8 ust. 1 umowy dniem jej zawarcia był dzień przelania środków na konto Pożyczkobiorcy. Sąd wzywał do przedstawienia dowodu wypłaty kwoty 300,00 zł, a pełnomocnik powoda wówczas wskazał, że dowodem na to jest potwierdzenie pisemne złożone przez (...) S.A. Jednak do akt przedłożono (k. 26) zwykły wydruk, niepodpisany przez nikogo, który miałby –zdaniem pełnomocnika powoda - świadczyć o wypłacie. Takiego założenia jednak nie można uznać za właściwe. Sąd nie może uznać, że strona powodowa wykazała w sposób należyty, w świetle art. 6 kc, że faktycznie kwota pożyczki została wypłacona D. W., a zatem, że umowa pożyczki została zawarta, a mężczyzna jest zobowiązany do zwrotu tej kwoty. Dodatkowo wątpliwość sądu budzi następująca okoliczność: z umowy z dnia 11 września 2017 roku wynika, że pożyczka miała być udzielona na 30 miesięcy, ponieważ spłata miała następować w 30 ratach po 12,50 zł każda od 11 października 2017 roku do 11 marca 2020 roku. Strony umowy przelewu wierzytelności z dnia 11 czerwca 2018 roku (k. 23) wskazały jednak na wymagalność całości wierzytelności w dniu 22 maja 2018 roku (stąd naliczanie odsetek przez powoda od dnia 23 maja 2018 roku). Jeżeli pożyczka byłaby postawiona w stan natychmiastowej wymagalności w trybie z §5 umowy, to zdaniem Sądu powinno zostać przedstawione wezwanie, które miałoby być przekazane w imieniu inwestora przez operatora serwisu K. (...). Musiałoby to nastąpić przed 22 maja 2018 roku, a strona powodowa nie wykazała tej okoliczności, a jedynie przedstawiono wezwania z czerwca 2018 roku (k. 40-41), dokonywane już przez powoda, a nie przez inwestora.

informacje o jednostce

orzeczenia sądów

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że nie ma możliwości – pomimo warunków do wydania wyroku zaocznego - uwzględnienia żądania strony powodowej, ponieważ przedstawione okoliczności budzą uzasadnione wątpliwości, stąd Sąd powództwo oddalił, orzekając jak w sentencji wyroku.

z/

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień, odnotować dni wolne 1, 2, 3 maja

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda

3.  akta z wpływem lub za 21 dni

B., dnia 6 maja 2019 roku SSR Joanna Kurek